مادران بچگان برون انداختند ** تا همه ناله و نفیر افراختند
Mothers cast out their children, that all might raise wailing and distressful cries.
از نماز شام تا وقت سحر ** خاک می‌کردند بر سر آن نفر
From (the time of) the evening prayer till the hour of dawn, those folk were throwing dust on their heads.
جملگی آوازها بگرفته شد ** رحم آمد بر سر آن قوم لد
(Then) all voices were hushed: the (Divine) mercy came upon that perverse people.
بعد نومیدی و آه ناشکفت ** اندک‌اندک ابر وا گشتن گرفت 1615
After despair and unrestrained lamentation, little by little the cloud began to turn back.
قصه‌ی یونس درازست و عریض ** وقت خاکست و حدیث مستفیض
The story of Yúnus is long and broad: it is time (to speak) of the Earth and (resume) the far-spread tale.
چون تضرع را بر حق قدرهاست ** وآن بها که آنجاست زاری را کجاست
Since humble entreaty has (such) value with God—and where (else) has lamentation the price (reward) that it has there?—
هین امید اکنون میان را چست بند ** خیز ای گرینده و دایم بخند
Oh, (take) hope! Now (to-day) gird thy loins tight! Arise, O weeper, and laugh continually,
که برابر می‌نهد شاه مجید ** اشک را در فضل با خون شهید
For the glorious King is ranking tears as equal in merit to the blood of the martyr.
فرستادن اسرافیل را علیه‌السلام به خاک کی حفنه‌ای بر گیر از خاک بهر ترکیب جسم آدم علیه‌السلام
The sending of Isráfíl (Seraphiel), on whom be peace, to the Earth with orders to take a handful of clay for moulding the body of Adam, on whom be peace.
گفت اسرافیل را یزدان ما ** که برو زان خاک پر کن کف بیا 1620
Our God said to Seraphiel, “Go, fill thy hand with that clay and come (back).”
آمد اسرافیل هم سوی زمین ** باز آغازید خاکستان حنین
Seraphiel, likewise, came to the Earth: again the Earth began to moan,