-
نوح نهصد سال دعوت می‌نمود ** دم به دم انکار قومش می‌فزود 10
- Noah continued to call (the people to God) for nine hundred years: the unbelief of his folk was increasing from moment to moment.
-
هیچ از گفتن عنان واپس کشید ** هیچ اندر غار خاموشی خزید
- Did he ever pull back the rein of speech? Did he ever creep into the cave of silence?
-
گفت از بانگ و علالای سگان ** هیچ واگردد ز راهی کاروان
- He said (to himself), “Does a caravan ever turn back from a journey on account of the noise and clamour of dogs?
-
یا شب مهتاب از غوغای سگ ** سست گردد بدر را در سیر تگ
- Or on a night of moonlight is the running of the full-moon in its course retarded by the dog's outcry?
-
مه فشاند نور و سگ عو عو کند ** هر کسی بر خلقت خود می‌تند
- The moon sheds light and the dog barks: every one proceeds according to his nature.
-
هر کسی را خدمتی داده قضا ** در خور آن گوهرش در ابتلا 15
- (The Divine) Destiny hath allotted to every one a certain service, suitable to his essential nature, (to be performed) in (the way of) probation.
-
چونک نگذارد سگ آن نعره‌ی سقم ** من مهم سیران خود را چون هلم
- Since the dog will not leave off his pestilent howling, I (who) am the moon, how should I abandon my course?”
-
چونک سرکه سرکگی افزون کند ** پس شکر را واجب افزونی بود
- Inasmuch as the vinegar increases acidity, therefore it is necessary to increase the sugar.
-
قهر سرکه لطف هم‌چون انگبین ** کین دو باشد رکن هر اسکنجبین
- Wrath is (like) vinegar, mercy like honey; and these twain are the basis of every oxymel.
-
انگبین گر پای کم آرد ز خل ** آیند آن اسکنجبین اندر خلل
- If the honey fail to withstand (be overpowered by) the vinegar, the oxymel will be spoilt.