چون گریزم زانک بی تو زنده نیست ** بی خداوندیت بود بنده نیست
How shall I flee (from Thee), since without Thee none liveth, and without Thy lordship no slave hath existence?
جان من بستان تو ای جان را اصول ** زانک بی‌تو گشته‌ام از جان ملول
Take my life, O Source of my life, for without Thee I have become weary of my life.
عاشقم من بر فن دیوانگی ** سیرم از فرهنگی و فرزانگی
I am in love with the art of madness, I am surfeited with wisdom and sagacity.
چون بدرد شرم گویم راز فاش ** چند ازین صبر و زحیر و ارتعاش
When (the veil of) shame is rent asunder, I will publicly declare the mystery: how much (more) of this self-restraint and griping pain and tremor?
در حیا پنهان شدم هم‌چون سجاف ** ناگهان بجهم ازین زیر لحاف 575
I have become concealed in shame, like the fringe (sewn on the inside of a garment): I will spring forth of a sudden from beneath this coverlet.
ای رفیقان راهها را بست یار ** آهوی لنگیم و او شیر شکار
O comrades, the Beloved has barred the ways: we are lame deer and He a hunting lion.
جز که تسلیم و رضا کو چاره‌ای ** در کف شیر نری خون‌خواره‌ای
(For one who is) in the clutch of a fierce bloodthirsty lion where is any resource except resignation and acquiescence?
او ندارد خواب و خور چون آفتاب ** روحها را می‌کند بی‌خورد و خواب
He, like the sun, hath neither sleep nor food: He makes the spirits (also) to be without food and sleep,
که بیا من باش یا هم‌خوی من ** تا ببینی در تجلی روی من
Saying, “Come, be Me or one with Me in nature, that thou mayest behold My Face when I unveil Myself.
ور ندیدی چون چنین شیدا شدی ** خاک بودی طالب احیا شدی 580
And if thou hadst not beheld it, how shouldst thou have become so distraught? Thou wert earth, (and now) thou hast become one who seeks to be quickened (with spiritual life).”