English    Türkçe    فارسی   

5
531-555

  • هیچ شو وا ره تو از دندان او  ** رحم کم جو از دل سندان او 
  • Become naught, escape from his teeth: do not seek mercy from his (hard) anvil-like heart.
  • چونک گشتی هیچ از سندان مترس  ** هر صباح از فقر مطلق گیر درس 
  • After thou hast become naught, do not fear the anvil: take lessons every morning from absolute poverty.
  • هست الوهیت ردای ذوالجلال  ** هر که در پوشد برو گردد وبال 
  • Divinity is the mantle of the Lord of glory: it becomes a plague to any one who puts it on.
  • تاج از آن اوست آن ما کمر  ** وای او کز حد خود دارد گذر 
  • His (God's) is the crown (of sovereignty), ours the belt (of servitude): woe to him that passes beyond his proper bound!
  • فتنه‌ی تست این پر طاووسیت  ** که اشتراکت باید و قدوسیت  535
  • Thy peacock-feathers are a (sore) temptation to thee, for thou must needs have co-partnership (with God) and All-holiness.
  • قصه‌ی آن حکیم کی دید طاوسی را کی پر زیبای خود را می‌کند به منقار و می‌انداخت و تن خود را کل و زشت می‌کرد از تعجب پرسید کی دریغت نمی‌آید گفت می‌آید اما پیش من جان از پر عزیزتر است و این پر عدوی جان منست 
  • Story of the Sage who saw a peacock tearing out his handsome feathers with his beak and dropping them (on the ground) and making himself bald and ugly. In astonishment he asked, “Hast thou no feeling of regret?” “I have,” said the peacock, “but life is dearer to me than feathers, and these (feathers) are the enemy of my life.”
  • پر خود می‌کند طاوسی به دشت  ** یک حکیمی رفته بود آنجا بگشت 
  • A peacock was tearing out his feathers in the open country, where a sage had gone for a walk.
  • گفت طاوسا چنین پر سنی  ** بی‌دریغ از بیخ چون برمی‌کنی 
  • He said, “O peacock, how art thou tearing out such fine feathers remorselessly from the root?
  • خود دلت چون می‌دهد تا این حلل  ** بر کنی اندازیش اندر وحل 
  • How indeed is thy heart consenting that thou shouldst tear off these gorgeous robes and let them fall in the mud?
  • هر پرت را از عزیزی و پسند  ** حافظان در طی مصحف می‌نهند 
  • Those who commit the Qur’án to memory place every feather of thine, on account of its being prized and acceptable, within the folding of the (Holy) Book.
  • بهر تحریک هوای سودمند  ** از پر تو بادبیزن می‌کنند  540
  • For the sake of stirring the healthful air thy feathers are used as fans.
  • این چه ناشکری و چه بی‌باکیست  ** تو نمی‌دانی که نقاشش کیست 
  • What ingratitude and what recklessness is this! Dost not thou know who is their decorator?
  • یا همی‌دانی و نازی می‌کنی  ** قاصدا قلع طرازی می‌کنی 
  • Or dost thou know (that) and art thou showing disdain and purposely tearing out (such) a (fine) broidery?
  • ای بسا نازا که گردد آن گناه  ** افکند مر بنده را از چشم شاه 
  • Oh, there is many a disdain that becomes a sin and causes the servant to fall from favour with the King (God).
  • ناز کردن خوشتر آید از شکر  ** لیک کم خایش که دارد صد خطر 
  • To show disdain is sweeter than sugar; but chew it not, for it hath a hundred perils.
  • ایمن آبادست آن راه نیاز  ** ترک نازش گیر و با آن ره بساز  545
  • The place of safety is the way of want (lowliness): abandon disdain and make up with (be satisfied with) that way.
  • ای بسا نازآوری زد پر و بال  ** آخر الامر آن بر آن کس شد وبال 
  • Oh, many a disdainfulness flapped its wings and plumes, (but) in the end it became a bane to that (arrogant) person.
  • خوشی ناز ار دمی بفرازدت  ** بیم و ترس مضمرش بگدازدت 
  • If the sweetness of disdain exalts thee for a moment, (yet) its latent fear and dread consumes thee;
  • وین نیاز ار چه که لاغر می‌کند  ** صدر را چون بدر انور می‌کند 
  • (While) this want (lowliness), though it make (thee) lean, will make thy breast (heart) like the brilliant full-moon.
  • چون ز مرده زنده بیرون می‌کشد  ** هر که مرده گشت او دارد رشد 
  • Since He (God) draws forth the living from the dead, he that has become dead (to this world) keeps the right course;
  • چون ز زنده مرده بیرون می‌کند  ** نفس زنده سوی مرگی می‌تند  550
  • (And) since He brings forth the dead from the living, the living (carnal) soul moves towards a state of death (self-mortification).
  • مرده شو تا مخرج الحی الصمد  ** زنده‌ای زین مرده بیرون آورد 
  • Become dead, that the Lord who brings forth the living may bring forth a (spiritually) living one from this dead one.
  • دی شوی بینی تو اخراج بهار  ** لیل گردی بینی ایلاج نهار 
  • (If) thou become December (Winter), thou wilt experience the bringing forth of Spring; (if) thou become night, thou wilt experience the advent of day.
  • بر مکن آن پر که نپذیرد رفو  ** روی مخراش از عزا ای خوب‌رو 
  • Do not tear out thy feathers, for ’tis irreparable: do not rend thy face in grief, O beauteous one.
  • آنچنان رویی که چون شمس ضحاست  ** آنچنان رخ را خراشیدن خطاست 
  • Such a face that resembles the morning sun—’tis sinful to rend a countenance like that.
  • زخم ناخن بر چنان رخ کافریست  ** که رخ مه در فراق او گریست  555
  • ’Tis (an act of) infidelity (to inflict) scratches upon a countenance (of) such (beauty) that the moon's countenance wept at parting from it.