من دلش جسته به صد ناز و دلال ** او بهانه کرده با من از ملال‌‌

I sought (to win) His heart with a hundred airs and graces, (but) He made excuses to me (put me off) in disdain.

گفتم آخر غرق تست این عقل و جان ** گفت رو رو بر من این افسون مخوان‌‌

I said, “After all, this mind and soul (of mine) are drowned in Thee.” “Begone,” said He, “begone! Do not chant these spells over Me (do not seek thus to beguile Me).

من ندانم آن چه اندیشیده‌‌ای ** ای دو دیده دوست را چون دیده‌‌ای‌‌

Do not I know what thought thou hast conceived? O thou who hast seen double, how hast thou regarded the Beloved?

ای گران جان خوار دیده ستی و را ** ز آن که بس ارزان خریده ستی و را 1755

O gross-spirited one, thou hast held Him in light esteem, because thou hast bought Him very cheaply.

هر که او ارزان خرد ارزان دهد ** گوهری طفلی به قرصی نان دهد

He that buys cheaply gives cheaply: a child will give a pearl for a loaf of bread.”

غرق عشقی‌‌ام که غرق است اندر این ** عشقهای اولین و آخرین‌‌

I am drowned in a love (so deep) that therein are drowned the first loves and the last.

مجملش گفتم نکردم ز آن بیان ** ور نه هم افهام سوزد هم زبان‌‌

I have told it summarily, I have not explained it (at length), otherwise both (my power of) causng (thee) to understand and (my) tongue (itself) would be consumed.

من چو لب گویم لب دریا بود ** من چو لا گویم مراد الا بود

When I speak of “lip,” ’tis the lip (shore) of the Sea; when I say “not,” the intended meaning is “except.”

من ز شیرینی نشستم رو ترش ** من ز بسیاری گفتارم خمش‌‌ 1760

By reason of (inward) sweetness I sit with sour face: from fullness of speech I am silent,

تا که شیرینی ما از دو جهان ** در حجاب رو ترش باشد نهان‌‌

That in the mask of sour-facedness my sweetness may be kept hidden from the two worlds.