خود حقیقت معصیت باشد خفی ** بس کدر کان را تو پنداری صفی‌‌

خود حقیقت معصیت باشد خفی ** بس کدر کان را تو پنداری صفی‌‌ 3385

’Tis in truth a lurking sin: for there is many a foul thing that you think pure,

همچو آن کر که همی‌‌پنداشته ست ** کو نکویی کرد و آن بر عکس جست‌‌

As (in the case of) the deaf man, who fancied that he did a kindness, but it had the opposite result.

او نشسته خوش که خدمت کرده‌‌ام ** حق همسایه به جا آورده‌‌ام‌‌

He sits down well-pleased, saying, “I have paid my respects, I have performed what was due to my neighbour”;

بهر خود او آتشی افروخته ست ** در دل رنجور و خود را سوخته ست‌‌

(But) he has (only) kindled a fire (of resentment) against himself in the invalid's heart and burned himself.

فاتقوا النار التی أوقدتم ** إنکم فی المعصیة ازددتم‌‌

Beware, then, of the fire that ye have kindled: verily ye have increased in sin.

گفت پیغمبر به یک صاحب ریا ** صل إنک لم تصل یا فتی‌‌ 3390

The Prophet said to a hypocrite, “Pray, for indeed thou hast not prayed (aright), my man.”

از برای چاره‌‌ی این خوفها ** آمد اندر هر نمازی اهدنا

As a means of preventing these dangers, “Guide us” comes in every (ritual) prayer,

کاین نمازم را میامیز ای خدا ** با نماز ضالین و اهل ریا

That is to say, “O God, do not mingle my prayer with the prayer of the erring and the hypocrites.”

از قیاسی که بکرد آن کر گزین ** صحبت ده ساله باطل شد بدین‌‌

By the analogical reasoning which the deaf man adopted a ten years' friendship was made vain.

خاصه ای خواجه قیاس حس دون ** اندر آن وحیی که هست از حد فزون‌‌

Especially, O master, (you must avoid) the analogy drawn by the low senses in regard to the Revelation which is illimitable.