هیچ ساکن می‌نشد آن خنده زو ** پس خلیفه طیره گشت و تندخو

Her laughter was never ceasing: then the Caliph became enraged and fierce.

زود شمشیر از غلافش بر کشید ** گفت سر خنده واگو ای پلید 3955

He quickly drew his scimitar from its sheath and said, “Declare the secret cause of thy laughter, O foul (woman)!

در دلم زین خنده ظنی اوفتاد ** راستی گو عشوه نتوانیم داد

From this laughter a suspicion has come into my heart: tell the truth, thou canst not cajole me.

ور خلاف راستی بفریبیم ** یا بهانه‌ی چرب آری تو به دم

And if thou deceive me with falsehoods or idly utter glib excuses,

من بدانم در دل من روشنیست ** بایدت گفتن هر آنچ گفتنیست

I shall know, (for) there is light in my heart: thou must tell everything that ought to be told.

در دل شاهان تو ماهی دان سطبر ** گرچه گه گه شد ز غفلت زیر ابر

Know that in the heart of kings there is a mighty moon, though sometimes it is overclouded by forgetfulness.

یک چراغی هست در دل وقت گشت ** وقت خشم و حرص آید زیر طشت 3960

In the heart there is a lamp with which one goes about (as a rule); at times of anger and concupiscence it is put under the basin.

آن فراست این زمان یار منست ** گر نگویی آنچ حق گفتنست

That clairvoyance accompanies me just now: unless thou tell that which ’tis thy duty to tell,

من بدین شمشیر برم گردنت ** سود نبود خود بهانه کردنت

I will sever thy neck with this scimitar: evasion will not avail thee at all.

ور بگویی راست آزادت کنم ** حق یزدان نشکنم شادت کنم

And if thou tell the truth, I will set thee free: I will not violate the duty I owe to God, I will make thee glad.”