او به قول و فعل یار ما بود ** چون به حکم حال آیی لا بود

Aklı cüzi sözde ve işte bizim dostumuzdur. Ama hal bahsine gelirsen orada bir hiçten, bir yoktan ibarettir.

لا بود چون او نشد از هست نیست ** چون که طوعا لا نشد کرها بسی است‌‌ 1985

Varlıktan fâni olmadığı için o, hiçtir, yoktur. Kendi dileğiyle yok olmayınca nihayet zorla, istemediği halde yok olacaktır. Bu da ona yeter.

جان کمال است و ندای او کمال ** مصطفی گویان ارحنا یا بلال‌‌

Can, kemaldir, çağırması sesi de kemaldir. Onun için Mustafa “Ey Bilâl bizi dinlendir ferahlandır;

ای بلال افراز بانگ سلسلت ** ز آن دمی کاندر دمیدم در دلت‌‌

Ey Bilâl! Gönlüne nefhettiğim o nefhadan, o feyizden dalga dalga coşan sesini yücelt.

ز آن دمی کادم از آن مدهوش گشت ** هوش اهل آسمان بی‌‌هوش گشت‌‌

Âdem’i bile kendinden geçiren, gök ehlinin bile akıllarını hayrete düşüren o nefhayla sesini yükselt!” buyurdu.

مصطفی بی‌‌خویش شد ز آن خوب صوت ** شد نمازش از شب تعریس فوت‌‌

Mustafa o güzel sesle kendinden geçti. Ta’rîs gecesinde namazı kaçtı.

سر از آن خواب مبارک بر نداشت ** تا نماز صبحدم آمد به چاشت‌‌ 1990

O mübarek uykudan başkaldırmadı; sabah namazının vakti geçip kuşluk çağı geldi.

در شب تعریس پیش آن عروس ** یافت جان پاک ایشان دستبوس‌‌

Ta’rîs gecesi, o gelinin huzurunda tertemiz canları, el öpme devletine erişti.

عشق و جان هر دو نهانند و ستیر ** گر عروسش خوانده‌‌ام عیبی مگیر

Aşk ve can... her ikisi de gizli ve örtülüdür. Tanrıya gelin dediğim için beni ayıplama.

از ملولی یار خامش کردمی ** گر همو مهلت بدادی یک دمی‌‌

Sevgili, benim sözüme darılsaydı susardım; bana bir lâhzacık mühlet verseydi sükût ederdim.