قهقهه خندید و جنبانید سر ** گفت باد ریش این یاران نگر

Zünnun, kahkahayla gülüp başını salladı. Dedi ki: “ Şu dostların heva ve hevesine bak.

دوستان بین، کو نشان دوستان ** دوستان را رنج باشد همچو جان‏

Dostlara bak! Hani dost olanların nişanesi? Dostlara zahmet can gibi sevimlidir.

کی کران گیرد ز رنج دوست دوست ** رنج مغز و دوستی آن را چو پوست‏

Dosta, dostun zahmeti ağır gelir mi? Zahmet içtir, ruhtur. Dostluksa onun derisine benzer.

نه نشان دوستی شد سر خوشی ** در بلا و آفت و محنت کشی‏ 1460

Dostluk nişanesi belâdan, afetlerden, mihnetlerden hoşlanmak değil midir?

دوست همچون زر بلا چون آتش است ** زر خالص در دل آتش خوش است‏

Dost altın gibidir. Belâ da ateşe benzer. Halis altın, ateş içinde saf bir hale gelir”

امتحان کردن خواجه‏ی لقمان زیرکی لقمان را

Efendisinin Lokman’ı sınaması

نه که لقمان را که بنده‏ی پاک بود ** روز و شب در بندگی چالاک بود

Tertemiz bir kul olan Lokman, gece gündüz kullukta çevik ve gayretli değil miydi?

خواجه‏اش می‏داشتی در کار پیش ** بهترش دیدی ز فرزندان خویش‏

Efendisi, onu ileri tutar, oğullarından üstün görürdü.

ز انکه لقمان گر چه بنده زاد بود ** خواجه بود و از هوا آزاد بود

Çünkü lokman, filvaki kuloğluydu ama efendiydi, heva ve hevesten hürdü.

گفت شاهی شیخ را اندر سخن ** چیزی از بخشش ز من درخواست کن‏ 1465

Bir padişah, konuşma esnasında bir şeyhe dedi ki: “ Benden bir şey dile”

گفت ای شه شرم ناید مر ترا ** که چنین گویی مرا زین برتر آ

Şeyh “ Padişahım, bana böyle söylemekten utanmıyor musun? Hele biraz daha yüksel!