تا که لقمان دست سوی آن برد ** قاصدا تا خواجه پس خوردش خورد

Önce o yemeğe Lokman el sunar, efendisi de ondan sonra yerdi.

سور او خوردی و شور انگیختی ** هر طعامی کاو نخوردی ریختی‏

Bu suretle onun artığını afiyetle yer, bundan zevk alır, onun yemediğini ise dökerdi.

ور بخوردی بی‏دل و بی‏اشتها ** این بود پیوندی بی‏انتها

Hatta yese bile gönülsüz, iştahsız yerdi. İşte asıl sonsuz dirlik, birlik budur.

خربزه آورده بودند ارمغان ** گفت رو فرزند لقمان را بخوان‏

Bir gün Lokman’ın efendisine hediye olarak bir karpuz getirdiler. Hizmetçiye “ Git, oğlum Lokman’ı çağır” dedi.

چون برید و داد او را یک برین ** همچو شکر خوردش و چون انگبین‏ 1515

Lokman gelince, efendisi, karpuzu kesip ona bir dilim verdi. Lokman, o dilimi bal gibi, şeker gibi yedi.

از خوشی که خورد داد او را دوم ** تا رسید آن گرچها تا هفدهم‏

Hem de öyle lezzetle yedi ki Lokman’ın efendisi, ikinci dilimi de kesip sundu. Böyle, böyle karpuzu tekmil yedi;

ماند گرچی گفت این را من خورم ** تا چه شیرین خربزه ست این بنگرم‏

Yalnız bir dilim kaldı. Efendisi “ Bunu da ben yiyeyim; bir göreyim, bakayım, nasıl şey, herhalde tatlı bir karpuz” dedi.

او چنین خوش می‏خورد کز ذوق او ** طبعها شد مشتهی و لقمه جو

Çünkü Lokman, öyle lezzetle, öyle zevkle, öyle iştahlı, iştahlı yiyordu ki görenlerin de iştahı geliyordu.

چون بخورد از تلخیش آتش فروخت ** هم زبان کرد آبله هم حلق سوخت‏

Efendisi, o dilimi yer yemez karpuzun acılığından ağzını bir ateştir sardı, dili uçukladı, boğazı yandı.

ساعتی بی‏خود شد از تلخی آن ** بعد از آن گفتش که ای جان و جهان‏ 1520

Bir eyyam acılığından âdeta kendisini kaybetti. Sonra “A benim canım, efendim,