English    Türkçe    فارسی   

2
337-346

  • رو مکن زشتی که نیکیهای ما ** زشت آمد پیش آن زیبای ما
  • Go, do not commit foulness, for (even) our fair deeds appear foul in the sight of our beauteous (Loved One).
  • خدمت خود را سزا پنداشتی ** تو لوای جرم از آن افراشتی‏
  • You deemed your service worthy: thereby you raised the banner of sin.
  • چون ترا ذکر و دعا دستور شد ** ز آن دعاکردن دلت مغرور شد
  • Forasmuch as praise and prayer were vouchsafed to you, through making that prayer your heart became vainglorious.
  • هم سخن دیدی تو خود را با خدا ** ای بسا کاو زین گمان افتد جدا 340
  • You regarded yourself as speaking (confidentially) with God. Oh, (there is) many a one that becomes separated (from God) by this opinion.
  • گر چه با تو شه نشیند بر زمین ** خویشتن بشناس و نیکوتر نشین‏
  • Although the King sit with you on the ground, know yourself and sit better (with more decorum and reverence).
  • باز گفت ای شه پشیمان می‏شوم ** توبه کردم نو مسلمان می‏شوم‏
  • The falcon said, “O King, I am penitent, I am converted, I am embracing Islam anew.
  • آن که تو مستش کنی و شیر گیر ** گر ز مستی کج رود عذرش پذیر
  • He whom Thou makest drunken and pot-valiant—if from drunkenness he walk crookedly, do Thou accept his excuse.
  • گر چه ناخن رفت چون باشی مرا ** بر کنم من پرچم خورشید را
  • Though my talons are gone, when thou art mine I tear off the forelock of the sun;
  • ور چه پرم رفت چون بنوازیم ** چرخ بازی گم کند در بازیم‏ 345
  • And though my wings are gone, when Thou art kind to me the heavenly sphere loses its play (ceases to revolve).
  • گر کمر بخشیم که را بر کنم ** گر دهی کلکی علمها بشکنم‏
  • If Thou bestow a belt on me, I will uproot the mountain; if Thou give me a pen, I will break the banners.