ترک آن گیرید گر ملک سباست ** که برون آب و گل بس ملکهاست660
Abandon (all) that, (even) if it is the kingdom of Saba, for beyond (this) water and earth there are many kingdoms.”
تخته‌بندست آن که تختش خوانده‌ای ** صدر پنداری و بر در مانده‌ای
That which thou hast called a throne is (really) a splint- bandage: thou deemest (it) the seat of honour, but (in truth) thou hast remained at the door.
پادشاهی نیستت بر ریش خود ** پادشاهی چون کنی بر نیک و بد
(If) thou hast not sovereignty over thine own beard, how wilt thou exercise sovereignty over good and evil?
بی‌مراد تو شود ریشت سپید ** شرم دار از ریش خود ای کژ امید
Without thy wish, thy beard grows white: be ashamed of thy beard, O thou whose hopes are perverse.
مالک الملک است هر کش سر نهد ** بی‌جهان خاک صد ملکش دهد
He (God) is the Possessor of the Kingdom: whosoever lays his head before Him, to him He gives a hundred kingdoms without the terrestrial world;
لیک ذوق سجده‌ای پیش خدا ** خوشتر آید از دو صد دولت ترا665
But the (inward) savour of a single prostration before God will be more sweet to thee than two hundred empires:
پس بنالی که نخواهم ملکها ** ملک آن سجده مسلم کن مرا
Then thou wilt cry (in humble entreaty), “I desire not kingdoms: commit unto me the kingdom of that prostration.”
پادشاهان جهان از بدرگی ** بو نبردند از شراب بندگی
The kings of the world, because of their evil nature, got no scent of the wine of service (to God);
ورنه ادهم‌وار سرگردان و دنگ ** ملک را برهم زدندی بی‌درنگ
Otherwise, dizzy and dumbfounded like (Ibráhim son of) Adham, without delay they would have dashed their sovereignty to pieces.
لیک حق بهر ثبات این جهان ** مهرشان بنهاد بر چشم و دهان
But (this they do not inasmuch as), for the maintenance of this world, God set a seal upon their eyes and mouths,