اصل صد یوسف جمال ذوالجلال ** ای کم از زن شو فدای آن جمال

The beauty of the Almighty is the source of a hundred Josephs: O you who are less than a woman, devote yourself to that beauty!

عشق برد بحث را ای جان و بس ** کو ز گفت و گو شود فریاد رس 3240

O (dear) soul, Love alone cuts disputation short, for it (alone) comes to the rescue when you cry for help against arguments.

حیرتی آید ز عشق آن نطق را ** زهره نبود که کند او ماجرا

Eloquence is dumbfounded by Love: it dare not engage in altercation;

که بترسد گر جوابی وا دهد ** گوهری از لنج او بیرون فتد

For he (the lover) fears that, if he answer back, a pearl (his inner experience) may fall out of his mouth.

لب ببندد سخت او از خیر و شر ** تا نباید کز دهان افتد گهر

He closes his lips tight against (uttering) good or evil (words) lest the pearl should fall from his mouth (and be lost),

هم‌چنانک گفت آن یار رسول ** چون نبی بر خواندی بر ما فصول

Even as the Companion of the Prophet said, “Whenever the Prophet recited sections (of the Qur’án) to us,

آن رسول مجتبی وقت نثار ** خواستی از ما حضور و صد وقار 3245

At the moment of munificence that chosen Messenger would demand of us attentiveness and a hundred reverences.”

آنچنان که بر سرت مرغی بود ** کز فواتش جان تو لرزان شود

’Tis as when a bird is (perched) on your head, and your soul trembles for fear of its flitting,

پس نیاری هیچ جنبیدن ز جا ** تا نگیرد مرغ خوب تو هوا

So you dare not stir from your place, lest your beautiful bird should take to the air;

دم نیاری زد ببندی سرفه را ** تا نباید که بپرد آن هما

You dare not breathe, you suppress a cough, lest that humá should fly away;