آخرت قطار اشتر دان به ملک ** در تبع دنیاش هم‌چون پشم و پشک

Ahiret, bil ki deve katarıdır; dünya malı devenin yükü ve tüyü.Katara sahip oldun mu yünü, tüyü de onunla beraber gelir.

پشم بگزینی شتر نبود ترا ** ور بود اشتر چه قیمت پشم را

Fakat yünü alırsan deve senin olmaz ki... deve senin olursa yünün ne değeri kalır?

چون بر آمد این نکاح آن شاه را ** با نژاد صالحان بی مرا

Padişah temiz ve riyasız soydan gelen o kızı nikâhla oğluna aldı.

از قضا کمپیرکی جادو که بود ** عاشق شه‌زاده‌ی با حسن و جود 3145

Fakat kaza ve kader bu ya... o güzelim şehzadeye bir ihtiyar büyücü de âşık olmuştu.

جادوی کردش عجوزه‌ی کابلی ** کی برد زان رشک سحر بابلی

O Kâbil’li kocakarı, şehzadeye öyle bir büyü yaptı ki Babil büyücüleri bile bu büyüye haset ederler.

شه بچه شد عاشق کمپیر زشت ** تا عروس و آن عروسی را بهشت

Şehzade, o çirkin kocakarıya âşık oldu... gelinden de geçti güveylikten de!

یک سیه دیوی و کابولی زنی ** گشت به شه‌زاده ناگه ره‌زنی

İşte böyle bir kara ifrit, böyle bir Kâbil’li karı ansızın şehzadenin yolunu vuruverdi!

آن نودساله عجوزی گنده کس ** نه خرد هشت آن ملک را و نه نس

O ferci kokmuş doksanlık kocakarı, şehzadenin ne aklını bıraktı, ne ağzını, zavallıda konuşacak iktidar bile kalmadı.

تا به سالی بود شه‌زاده اسیر ** بوسه‌جایش نعل کفش گنده پیر 3150

Şehzade tam bir yıl o karıya esir oldu... o kokmuş karının ayakkabısının tasmasını öpüp durdu.

صحبت کمپیر او را می‌درود ** تا ز کاهش نیم‌جانی مانده بود

Kocakarının sohbeti, şehzadeyi kesip biçmekte, eritip mahvetmekteydi... âdeta yarı canlı bir hale gelmişti.

دیگران از ضعف وی با درد سر ** او ز سکر سحر از خود بی‌خبر

Başkaları onun zayıflığından derde düşerken o büyünün tesiri ile kendisinden bile bihaberdi.

این جهان بر شاه چون زندان شده ** وین پسر بر گریه‌شان خندان شده

Dünya padişaha zindan kesildi... şehzade ise babası ve akrabası ağlarken gülmekteydi!

شاه بس بیچاره شد در برد و مات ** روز و شب می‌کرد قربان و زکات

Padişah pek çaresiz kaldı... gece gündüz kurbanlar kestirmede, sadakalar vermekteydi!

زانک هر چاره که می‌کرد آن پدر ** عشق کمپیرک همی‌شد بیشتر 3155

Ne çare varsa hepsine başvurdu... fakat oğlan, kocakarıya gittikçe daha fazla âşık oluyordu.

پس یقین گشتش که مطلق آن سریست ** چاره او را بعد از این لابه گریست

Padişah, bunda mutlaka bir sır, bir hikmet olduğunu, bundan böyle ancak yalvarıp yakarmakla bir çare bulunabileceğini iyice anladı.

سجده می‌کرد او که هم فرمان تراست ** غیر حق بر ملک حق فرمان کراست

Secdeye kapanıp “Yarabbi, fermanın yürür... Tanrı mülkünde Tanrıdan başka kimin hükmü geçer ki?

لیک این مسکین همی‌سوزد چو عود ** دست گیرش ای رحیم و ای ودود

Fakat bu yosul çocuk öd ağacı gibi yanıp duruyor... ey merhametli Tanrı, elini tut” demeye başladı.

تا ز یا رب یا رب و افغان شاه ** ساحری استاد پیش آمد ز راه

Nihayet onun Yarab, Yarab demesi, feryad-ü figan etmesi makbule geçti... yoldan usta bir büyücü çıkageldi.

مستجاب شدن دعای پادشاه در خلاص پسرش از جادوی کابلی

Padişahın oğlunun Kâbil’li büyücüden kurtulması için ettiği duanın kabul edilmesi

او شنیده بود از دور این خبر ** که اسیر پیرزن گشت آن پسر 3160

O büyücü uzaktan o çocuğun bir ihtiyar karıya esir olduğunu duymuştu.

کان عجوزه بود اندر جادوی ** بی‌نظیر و آمن از مثل و دوی

Bu karının büyüde eşsiz örneksiz olduğunu ve bir ikincisinin bulunmadığını işitmişti.

دست بر بالای دستست ای فتی ** در فن و در زور تا ذات خدا

Yiğidim, el elin üstündedir... hünerde de, kuvvette de el elin üstündedir arşa varınca!

منتهای دستها دست خداست ** بحر بی‌شک منتهای سیلهاست

Ellerin sonu Tanrı elidir... deniz, şüphe yok ki sellerin varıp döküldüğü son yerdir.

هم ازو گیرند مایه ابرها ** هم بدو باشد نهایت سیل را

Bulutlar da suyu denizden alır... seller akıp gider nihayet ona varır.

گفت شاهش کین پسر از دست رفت ** گفت اینک آمدم درمان زفت 3165

Padişah bu oğlan elden gitti dedi. Adam dedi ki: İşte ulu bir derman olarak geldim ya!

نیست همتا زال را زین ساحران ** جز من داهی رسیده زان کران

Bu büyücülerden hiç kimse o kocakarıya eşit olamaz... ancak ben, o yandan geldim, büyüde bilgim çoktur... onunla ben başa çıkarım!