که مرا اومید از تو این نبود ** که دهی دختر به بیگانه‌ی عنود

Köle dedi ki: Senden bunu mu umardım ben? Kızını inatçı bir yabancıya veresin.

خواجه‌زاده‌ی ما و ما خسته‌جگر ** حیف نبود که رود جای دگر

Bizim efendimizin kızı olsun, biz de ona âşık olalım da o başkasına varsın? Yazık değil mi?

خواست آن خاتون ز خشمی که آمدش ** که زند وز بام زیر اندازدش 280

Kadın bu söze öyle kızdı ki onu dövüp damdan aşağıya atmak istedi.

کو که باشد هندوی مادرغری ** که طمع دارد به خواجه دختری

O kim oluyor diyordu, bir kahpenin Hintli bir oğlu. Nasıl oluyor da bir efendinin kızına tamah ediyor?

گفت صبر اولی بود خود را گرفت ** گفت با خواجه که بشنو این شگفت

Fakat bunları içinden söylemekle beraber sabretmek daha doğru deyip kendini tuttu. Kocasına, dinle şu şaşılacak şeyi dedi..

این چنین گراء کی خاین بود ** ما گمان برده که هست او معتمد

Biz, onu güvenilir bir adam sanıyorduk, umarmıydık böyle bir çalıkuşunun hain çıkacağını?

صبر فرمودن خواجه مادر دختر را کی غلام را زجر مکن من او را بی‌زجر ازین طمع باز آرم کی نه سیخ سوزد نه کباب خام ماند

Efendinin, karısına “Sabret,köleyi tekdir etme. Ben onu bu tamahtan öyle bir geçiririm ki ne şiş yanar,ne kebap” demesi.

گفت خواجه صبر کن با او بگو ** که ازو ببریم و بدهیمش به تو

Efendi dedi ki: “Sabret. Ona de ki: Kızı ona vermez sana veririz.

تا مگر این از دلش بیرون کنم ** تو تماشا کن که دفعش چون کنم 285

Bu suretle belki gönlünden o sevdayı çıkarırız. Sen hele bir hoşça bak, ben nasıl onu bu işten vazgeçiririm?

تو دلش خوش کن بگو می‌دان درست ** که حقیقت دختر ما جفت تست

Sen gönlünü hoş tut,bunu iyice bil ki kızımız, hakikaten de senin eşindir.

ما ندانستیم ای خوش مشتری ** چونک دانستیم تو اولیتری

A güzel müşteri, evvelce bunu bilmiyorduk, mademki bildik, elbette kızımıza daha lâyıksın sen.

آتش ما هم درین کانون ما ** لیلی آن ما و تو مجنون ما

Ateşimiz, kendi mangalımızda; Leylâ, bizim Leylâ’mız, Mecnunumuz da sen, de

تا خیال و فکر خوش بر وی زند ** فکر شیرین مرد را فربه کند

İyice bir hayale, bir düşünceye düşsün. İyi düşünce insanı semirtir.

جانور فربه شود لیک از علف ** آدمی فربه ز عزست و شرف 290

Hayvan,otla semirir,insan da yücelikle,şerefle gelişir.

آدمی فربه شود از راه گوش ** جانور فربه شود از حلق و نوش

İnsan kulağından gelişir, duya duya canlanır. Hayvansa boğazından, yemesinden, içmesinden gelişir.

گفت آن خاتون ازین ننگ مهین ** خود دهانم کی بجنبد اندرین

Kadın, “Böyle bir arlanılacak sözü, ağzım nasıl varır da söyler?

این چنین ژاژی چه خایم بهر او ** گو بمیر آن خاین ابلیس‌خو

Onun için böyle abes bir sözü nasıl geveleyebilirim? Gebersin o şeytan huylu hain” dedi.

گفت خواجه نی مترس و دم دهش ** تا رود علت ازو زین لطف خوش

Adam, hayır dedi, korkma. Sen böyle söyle de onun hastalığı geçsin, bu lütuf yüzünden iyileşsin.

دفع او را دلبرا بر من نویس ** هل که صحت یابد آن باریک‌ریس 295

Ondan sonra sevgilim onun derdini gidermeyi bana bırak sen. Yalnız o ince eleyip sık dokuyan bir kere iyileşsin.

چون بگفت آن خسته را خاتون چنین ** می‌نگنجید از تبختر بر زمین

Kadın, o hasta köleye böyle söyleyince öyle ferahladı, öyle kabardı o köle ki âdeta yeryüzüne sığamaz oldu.

زفت گشت و فربه و سرخ و شکفت ** چون گل سرخ هزاران شکر گفت

Semirdi, gelişti, benzine kan geldi, kırmızı güle döndü, binlerce şükürler etti.

که گهی می‌گفت ای خاتون من ** که مبادا باشد این دستان و فن

Bazen de, hanımcığım, diyordu, sakın bu bir düzen olmasın!

خواجه جمعیت بکرد و دعوتی ** که همی‌سازم فرج را وصلتی

Efendi, Ferec’i evlendiriyorum diye bir dâvet yaptı, eşini dostunu çağırdı.

تا جماعت عشوه می‌دادند و گان ** که ای فرج بادت مبارک اتصال 300

Gelenler de “Ferec, kutlu olsun” diye onu kandırmaktaydılar.

تا یقین‌تر شد فرج را آن سخن ** علت از وی رفت کل از بیخ و بن

Ferec, bu sözleri duyunca artık kızı alacağına iyice inandı. Büsbütün iyileşti, hastalığı kökünden geçti gitti.

بعد از آن اندر شب گردک به فن ** امردی را بست حنی هم‌چو زن

Ondan sonra gerdek gecesi bir oğlanı kadın kılığına soktular.