شکر طوفان را کنون بگماشتی ** واسطه‌ی اطلال را بر داشتی

Thanks (be to Thee)! Now Thou hast let loose the Flood and removed the ruins which stood between (me and Thee).

زانک اطلال لیم و بد بدند ** نه ندایی نه صدایی می‌زدند

(I thank Thee) because they were vile and evil ruins, uttering neither a cry nor an echo.

من چنان اطلال خواهم در خطاب ** کز صدا چون کوه واگوید جواب

I desire such ruins to speak with as answer back, like the mountain, by an echo,

تا مثنا بشنوم من نام تو ** عاشقم برنام جان آرام تو 1350

So that I may hear Thy name redoubled, (for) I am in love with Thy soul-soothing name.

هرنبی زان دوست دارد کوه را ** تا مثنا بشنود نام ترا

That is why every prophet holds the mountains dear: (’tis) that he may hear Thy name redoubled.

آن که پست مثال سنگ لاخ ** موش را شاید نه ما را در مناخ

That low mountain, resembling stony ground, is suitable for a mouse, not for us, as a resting-place.

من بگویم او نگردد یار من ** بی صدا ماند دم گفتار من

(When) I speak, it does not join with me: the breath of my speech remains without (any) echo.

با زمین آن به که هموارش کنی ** نیست همدم با قدم یارش کنی

’Tis better that thou level it with the earth; it is not in accord with thy breath (voice): thou shouldst join it with thy foot.”

گفت ای نوح ار تو خواهی جمله را ** حشر گردانم بر آرم از ثری 1355

He (God) said, “O Noah, if thou desire, I will assemble them all and raise them from (their graves in) the earth.

بهر کنعانی دل تو نشکنم ** لیکت از احوال آگه می‌کنم

I will not break thy heart for the sake of a Canaan, but I am acquainting (thee) with (their real) states.”