ای خنک آن را که پیش از مرگ مرد ** یعنی او از اصل این رز بوی برد

Ne mutlu o kişiye ki ölümden önce öldü... Yani bu üzümün aslından bir koku elde etti!

قصه‌ی رستن خروب در گوشه‌ی مسجد اقصی و غمگین شدن سلیمان علیه‌السلام از آن چون به سخن آمد با او و خاصیت و نام خود بگفت

Mescid-i Aksâ’nın bir bucağında keçiboynuzu bitmesi ve Süleyman aleyhisselâm’ın o otla konuşması, Süleyman’a hasiyetini ve adını söyleyince Süleyman’ın gamlanması

پس سلیمان دید اندر گوشه‌ای ** نوگیاهی رسته هم‌چون خوشه‌ای

Derken Süleyman bir bucakta başağa benzer bir yeni otun bitmiş olduğunu gördü.

دید بس نادر گیاهی سبز و تر ** می‌ربود آن سبزیش نور از بصر

Yeşil, taze, görülmedik bir ottu bu... Âdeta yeşilliği göz alıyordu.

پس سلامش کرد در حال آن حشیش ** او جوابش گفت و بشکفت از خوشیش 1375

Süleyman, o ota derhal selam verdi; o da selamını aldı; Süleyman, otun güzelliğine şaştı kaldı.

گفت نامت چیست برگو بی‌دهان ** گفت خروبست ای شاه جهان

Dedi ki: adın ne... Dilsiz dudaksız söyle bakalım! Ot ey âlem padişahı bana keçiboynuzu derler, dedi.

گفت اندر تو چه خاصیت بود ** گفت من رستم مکان ویران شود

Süleyman, sen de ne haysiyet var? Dedi. Ot dedi ki: Bittiğim yer yıkılır viran olur.

من که خروبم خراب منزلم ** هادم بنیاد این آب و گلم

Ben keçiboynuzuyum... Bittiğim yer perişan olur; şu suyun, toprağın yıkıcısıyım ben!

پس سلیمان آن زمان دانست زود ** که اجل آمد سفر خواهد نمود

Süleyman, derhal ecelinin geldiğini, göçme vaktinin göründüğünü anladı.

گفت تا من هستم این مسجد یقین ** در خلل ناید ز آفات زمین 1380

Dedi ki: ben hayatta oldukça şüphe yok ki bu mescit, yeryüzündeki afetlerden bozulup yıkılmaz.

تا که من باشم وجود من بود ** مسجداقصی مخلخل کی شود

Ben yaşadıkça nasıl olurda Mescid-i Aksâ perişan olur, yıkılır gider?

پس که هدم مسجد ما بی‌گمان ** نبود الا بعد مرگ ما بدان

Şu halde şüphe yok, mescidimiz, ölümümüzden sonra yıkılacak!

مسجدست آن دل که جسمش ساجدست ** یار بد خروب هر جا مسجدست

Bedenin secdegâhı olan mescit, gönüldür... Kötü dost da her yerde mescitte biten keçiboynuzudur!

یار بد چون رست در تو مهر او ** هین ازو بگریز و کم کن گفت وگو

Sende kötü dostun sevgisi peydahlandı mı kendine gel... Ondan kaç, onunla az konuş, görüş!

برکن از بیخش که گر سر بر زند ** مر ترا و مسجدت را بر کند 1385

Onu kökünden sök, çıkar... Çünkü biter, boy verirse seni de kökünden söker, mahveder, mescidini de!

عاشقا خروب تو آمد کژی ** هم‌چو طفلان سوی کژ چون می‌غژی

Ey âşık, eğrilik, sana keçiboynuzu gibidir... Çocuklar gibi niye eğriliğe doğru gider, sürtünürsün?

خویش مجرم دان و مجرم گو مترس ** تا ندزدد از تو آن استاد درس

Kendini suçlu bil suçlu gör... Korkma da o ders üstadı, senden dersi çalmasın.

چون بگویی جاهلم تعلیم ده ** این چنین انصاف از ناموس به

Cahilim, bana öğret demen, bu çeşit insaf sahibi olman, namus ve şeref gözetmenden iyidir!

از پدر آموز ای روشن‌جبین ** ربنا گفت و ظلمنا پیش ازین

Ey yüzü nurlu çocuk, “Rabbimiz, biz nefsimize zulmettik” demeyi babandan öğren!

نه بهانه کرد و نه تزویر ساخت ** نه لوای مکر و حیلت بر فراخت 1390

O, ne bahaneler buldu, ne hileye kalkıştı, ne de düzen bayrağını yüceltti.

باز آن ابلیس بحث آغاز کرد ** که بدم من سرخ رو کردیم زرد

Fakat İblis, bahse girişte, benzin kırmızı, beni sen sararttın...

رنگ رنگ تست صباغم توی ** اصل جرم و آفت و داغم توی

Renk, senin verdiğin renktedir... Beni boyayan sensin; suçumun da aslı sensin, uğradığım afetin, dağlandığım dağın da, dedi!

هین بخوان رب بما اغویتنی ** تا نگردی جبری و کژ کم تنی

Kendine gel de “Rabbi bima agveyteni”yi oku... Oku da cebri olma, ters bir kumaş dokumaya kalkışma!

بر درخت جبر تا کی بر جهی ** اختیار خویش را یک‌سو نهی

Cebir ağacına ne vakte dek sıçrayıp çıkacak, ihtiyarını bir yana bırakacaksın?

هم‌چو آن ابلیس و ذریات او ** با خدا در جنگ و اندر گفت و گو 1395

İblis ve soyu sopu gibi Allah ile savaşta, mübahasedesin...

چون بود اکراه با چندان خوشی ** که تو در عصیان همی دامن کشی

Eteklerini çemrer de isyana öyle koşar, gidersin... Bu kadar hoşlukla, bunca istekle cebir olur muymuş hiç?