چون خیالی در دلت آمد نشست ** هر کجا که می‌گریزی با توست

When a phantasy comes into thy heart and settles (there), it is (still) with thee wheresoever thou fleest—

جز خیالی عارضی باطلی ** کو بود چون صبح کاذب آفلی 3775

Except an unsubstantial and vain phantasy which is one that sinks (and disappears) like the false dawn.

من چو صبح صادقم از نور رب ** که نگردد گرد روزم هیچ شب

I am of the light of the Lord, like the true dawn, for no night prowls around my day.

هین مکن لاحول عمران زاده‌ام ** که ز لاحول این طرف افتاده‌ام

Hark, do not cry Lá hawl against me, O daughter of ‘Imrán, for I have descended hither from Lá hawl.

مر مرا اصل و غذا لاحول بود ** نور لاحولی که پیش از قول بود

Lá hawl was my origin and sustenance—the light of that Lá hawl which was prior to the spoken word.

تو همی‌گیری پناه ازمن به حق ** من نگاریده‌ی پناهم در سبق

Thou art taking refuge from me with God: I am in eternity the image of (Him who is) the (only) refuge.

آن پناهم من که مخلصهات بوذ ** تو اعوذ آری و من خود آن اعوذ 3780

I am the refuge that was oft (the source of) thy deliverance. Thou takest refuge (from me), and I myself am that refuge.

آفتی نبود بتر از ناشناخت ** تو بر یار و ندانی عشق باخت

There is no bane worse than ignorance: thou art with thy Friend and dost not know how to make love.

یار را اغیار پنداری همی ** شادیی را نام بنهادی غمی

Thou art deeming thy Friend a stranger: upon a joy thou hast bestowed the name of a grief.”

اینچنین نخلی که لطف یار ماست ** چونک ما دزدیم نخلش دار ماست

Such a date-palm, which is our Friend's favour—since we are robbers, His date-palm is our gallows.