هیبتی ز آن خفته آمد بر رسول ** حالتی خوش کرد بر جانش نزول‌‌

O uyuyandan elçiye bir heybet, gönlüne hoş bir hal geldi.

مهر و هیبت هست ضد همدگر ** این دو ضد را دید جمع اندر جگر

Muhabbet ve heybet birbirinin zıttı iken gönlünde bu iki zıttın birleştiğini gördü.

گفت با خود من شهان را دیده‌‌ام ** پیش سلطانان مه و بگزیده‌‌ام‌‌

Kendi kendine “Ben nice Padişahlar gördüm; büyük sultanların makbulü oldum.

از شهانم هیبت و ترسی نبود ** هیبت این مرد هوشم را ربود

Onlardan korkmaz, ürkmezdim. Bu adamın heybeti aklımı başımdan aldı.

رفته‌‌ام در بیشه‌‌ی شیر و پلنگ ** روی من ز یشان نگردانید رنگ‌‌ 1420

Aslanlar, kaplanlar bulunan ormanlara daldım, yüzümün rengi bile kaçmadı.

بس شده‌‌ستم در مصاف و کارزار ** همچو شیر آن دم که باشد کار زار

Birçok savaşlarda bulundum; savaş başlayınca

بس که خوردم بس زدم زخم گران ** دل قوی تر بوده‌‌ام از دیگران‌‌

Bir hayli ağır yaralar aldım, düşmanları ağır bir surette yaraladım. Bütün bu ahvalde kalbim, diğerlerinden daha kuvvetli idi.

بی‌‌سلاح این مرد خفته بر زمین ** من به هفت اندام لرزان چیست این‌‌

Bu adam silâhsız, kuru yerde yatıyor; benim yedi âzam tir tir titremekte; bu ne?

هیبت حق است این از خلق نیست ** هیبت این مرد صاحب دلق نیست‌‌

Bu heybet Hak’tan halktan değil; bu heybet, şu abalı adamdan gelmiyor” dedi.

هر که ترسید از حق و تقوی گزید ** ترسد از وی جن و انس و هر که دید 1425

Bir kişi Hak’tan korkup takva yolunu tuttu mu: cin olsun, insan olsun, onu kim görse korkar.