ما رمیت إذ رمیتم در حراب ** من چو تیغم و آن زننده آفتاب‌‌

Ben “Attığın zaman sen atmadın, Tanrı attı” sırrına mazharım. Ben kılıç gibiyim, vuran o güneştir.

رخت خود را من ز ره برداشتم ** غیر حق را من عدم انگاشتم‌‌ 3790

Ben; pılımı pırtımı yoldan kaldırdım; Tanrıdan gayrısını yok bildim.

سایه‌‌ام من کدخدایم آفتاب ** حاجبم من نیستم او را حجاب‌‌

Bir gölgeyim sahibim güneş... Ona hacibim hicap değil.

من چو تیغم پر گهرهای وصال ** زنده گردانم نه کشته در قتال‌‌

Kılıç gibi vuslat incileriyle doluyum; savaşta diriltirim, öldürmem.

خون نپوشد گوهر تیغ مرا ** باد از جا کی برد میغ مرا

Kılıcımın gevherini kan örtmez. Rüzgâr nasıl olur da bulutumu yerinden teprendirebilir?

که نیم کوهم ز حلم و صبر و داد ** کوه را کی در رباید تند باد

Saman çöpü değil; hilim, sabır ve adalet dağıyım. Kasırga dağı kımıldatabilir mi?

آن که از بادی رود از جا خسی است ** ز آن که باد ناموافق خود بسی است‌‌ 3795

Bir rüzgârla yerinden kımıldanıp kopan bir çöpten ibarettir. Çünkü muhalif esen nice rüzgârlar var!

باد خشم و باد شهوت باد آز ** برد او را که نبود اهل نماز

Hışım, şehvet ve hırs rüzgârı, namaz ehli olmayan kişiyi silip süpürür.

کوهم و هستی من بنیاد اوست ** ور شوم چون کاه با دم یاد اوست‌‌

Ben dağım; varlığım, onun binasıdır. Hattâ saman çöpüne benzesem bile rüzgârım, onun rüzgârıdır.

جز به باد او نجنبد میل من ** نیست جز عشق احد سر خیل من‌‌

Benim hareketim, ancak onun rüzgarıyladır. Askerimin başbuğu, ancak tek Tanrının aşkıdır.