ای معاف یفعل الله ما یشاء ** بی‏محابا رو زبان را بر گشا

Ey “Allah dilediğini yapar” sırrına erişip o sırla her şeyden affedilmiş olan kişi; pervasızca yürü, dilini aç!

گفت ای موسی از آن بگذشته‏ام ** من کنون در خون دل آغشته‏ام‏

Çoban “ Ey Musa, ben o halde, o sözden geçtim. Şimdi kendi gönlümün kanına bulandım.

من ز سدره‏ی منتهی بگذشته‏ام ** صد هزاران ساله ز آن سو رفته‏ام‏

Ben Sidret-ül Müntehâ’dan da aşmış, oradan bile yüz binlerce yıl öte gitmişim.

تازیانه بر زدی اسبم بگشت ** گنبدی کرد و ز گردون بر گذشت‏

Sen bir kamçı vurdun, atım şahlanıp sıçradı, kâinatı aştı.

محرم ناسوت ما لاهوت باد ** آفرین بر دست و بر بازوت باد 1790

Nâsutumuzun mahremi Lâhut’u olsun artık. Aferin eline koluna!

حال من اکنون برون از گفتن است ** این چه می‏گویم نه احوال من است‏

Şimdi benim halim, söze sığmaz. Zaten bu söylediğim de benim ahvalim değil.

نقش می‏بینی که در آیینه‏ای است ** نقش تست آن نقش آن آیینه نیست‏

Ayna da bir suret görürsün ya. Fakat o senin suretindir, aynanın değil.

دم که مرد نایی اندر نای کرد ** در خور نای است نه در خورد مرد

Neyzen, ney üfler. Fakat bu nefes ve bu nefesten çıkan ses, neyin midir, neyzenin mi.. Bu ses, neyin harcı mı, neyzenin harcı mı?” dedi.

هان و هان گر حمد گویی گر سپاس ** همچو نافرجام آن چوپان شناس‏

Kendine gel, kendine! Allah’ı övsen de bu övüşünü, çobanın lâyık olmayan övüşü gibi bil, öyle tanı.

حمد تو نسبت بدان گر بهتر است ** لیک آن نسبت به حق هم ابتر است‏ 1795

Senin övüşün, çobanın övüşüne nispetle daha iyidir. Ama Allah’a nispetle onun da değeri yok, onun da sonu gelmez.