بود شیخی عالمی قطبی کریم ** اندر آن منزل که آیس شد ندیم‏

Meğerse o nedimin ye’se kapılıp geriye döndüğü memlekette kerem sahibi, kutuplardan âlim bir şeyh varmış.

گفت من نومید پیش او روم ** ز آستان او به راه اندر شوم‏ 3660

Nedim ümitsiz bir halde “Önce onun tekkesine gideyim de oradan yola düşeyim.

تا دعای او بود همراه من ** چون که نومیدم من از دل خواه من‏

İstediğimi bulamadım, ümidim kesildi. Bâri duası yoldaşım olsun” der;

رفت پیش شیخ با چشم پر آب ** اشک می‏بارید مانند سحاب‏

Gözleri yaşlı bulut gibi yaş döke, döke Şeyhin huzuruna varır.

گفت شیخا وقت رحم و رقت است ** ناامیدم وقت لطف این ساعت است‏

“Şeyhim, acımanın, esirgemenin tam zamanı. Ümidim kesildi... Lütfedecek an, bu an!” der.

گفت وا گو کز چه نومیدیستت ** چیست مطلوب تو رو با چیستت‏

Şeyh, “Ümitsizsen bile söyle. Matlûbun ne? Neye yüz tutun?” diye sorar.

گفت شاهنشاه کردم اختیار ** از برای جستن یک شاخسار 3665

Nedim, “Bir padişahım var, beni bir ağaç aramak üzere gönderdi.

که درختی هست نادر در جهات ** میوه‏ی او مایه‏ی آب حیات‏

Ama nasıl ağaç? Âlemde bulunmaz bir şey. Meyvesi, Âbıhayatın aslı.

سالها جستم ندیدم یک نشان ** جز که طنز و تسخر این سر خوشان‏

Yıllardır aradım bir nişanesini bile bulamadım, ancak bu sarhoşlar, benimle eğlendiler, beni alaya aldılar... İşte o kadar!” der.

شیخ خندید و بگفتش ای سلیم ** این درخت علم باشد در علیم‏

Şeyh gülümser de der ki: “Ey saf adam, bu ağaç, ilim sahibindeki ilimdir.