لیک گر باشد طبیبش نور حق ** نیست از پیری و تب نقصان و دق

Fakat bir adamın hekimi Tanrı nuru olursa ona kocalıktan, hararetten bir noksan gelmez.

سستی او هست چون سستی مست ** که اندر آن سستیش رشک رستمست 975

Onun gevşekliği, sarhoşun gevşekliği gibidir. O gevşeklikte bile güçlü kuvvetlidir, Rüstem bile ona haset eder.

گر بمیرد استخوانش غرق ذوق ** ذره ذره‌ش در شعاع نور شوق

Ölürse kemikleri zevke gark olur, zerre,zerre bütün varlığı, şevk ışığına dalar.

وآنک آنش نیست باغ بی‌ثمر ** که خزانش می‌کند زیر و زبر

Fakat nuru olmayan kişi, meyvesiz bağdır. Güz onu alt üst eder.

گل نماند خارها ماند سیاه ** زرد و بی‌مغز آمده چون تل کاه

Gülü kalmaz, kara,kara dikenleri kalır. Saman yığını gibi sararır, mahsulsüz bir hale gelir.

تا چه زلت کرد آن باغ ای خدا ** که ازو این حله‌ها گردد جدا

Tanrım o bağ ne kusurda bulundu ki o güzelim elbiselerden ayrıldı?

خویشتن را دید و دید خویشتن ** زهر قتالست هین ای ممتحن 980

Kendisini gördü. Kendisini görmek, öldürücü bir zehirdir ey sınanan kişi kendine gel!

شاهدی کز عشق او عالم گریست ** عالمش می‌راند از خود جرم چیست

Aşkından alemin ağlayıp inlediği güzeli, ne suçu var ki herkes kendinden uzaklaştırır.

جرم آنک زیور عاریه بست ** کرد دعوی کین حلل ملک منست

Suçu şu: Süsü, püsü iğretidir. Öyle olduğu halde bu elbiseler benimdir diye davaya kalkışır.

واستانیم آن که تا داند یقین ** خرمن آن ماست خوبان دانه‌چین

Onu alalım da yakinen bilsin, harman bizimdir, güzellerse tanesini toplarlar.