ماه می‌‌گوید به خاک و ابر و فی ** من بشر بودم ولی یوحی الی‌‌

Ay; buluta, toprağa ve gölge der ki: “Ben de sizin gibi insanım. Ancak bana vahiy geliyor.

چون شما تاریک بودم در نهاد ** وحی خورشیدم چنین نوری بداد 3660

Ben de yaratılışta sizin gibi karanlıktım. Fakat vahiy güneşi, bana böyle bir nur verdi.

ظلمتی دارم به نسبت با شموس ** نور دارم بهر ظلمات نفوس‌‌

Güneşlere nispetle biraz karanlığım, fakat insanların karanlıklarına nispetle nurluyum.

ز آن ضعیفم تا تو تابی آوری ** که نه مرد آفتاب انوری‌‌

Tahammül edebilesin diye nurum zayıf. Çünkü sen parlak güneşin eri değilsin.

همچو شهد و سرکه در هم بافتم ** تا سوی رنج جگر ره یافتم‌‌

Balla sirkeden meydana gelen sirkengebin gibi ben de nurlu zulmetten meydana geldim ve bu suretle kalp hastalığına yol buldum, faydalı oldum.

چون ز علت وارهیدی ای رهین ** سرکه را بگذار و می‌‌خور انگبین‌‌

Hasta adam hastalıktan kurtulunca sirkeyi bırak bal yiye gör.”

تخت دل معمور شد پاک از هوا ** بین که الرحمن علی العرش استوی‌‌ 3665

Gönül tahtı, heva ve hevesten arındı; gönülde “Er Rahmânu alel arşistevâ” sırrı zuhur etti.

حکم بر دل بعد از این بی‌‌واسطه ** حق کند چون یافت دل این رابطه‌‌

Bundan sonra Hak, gönle vasıtasız hükmeder. Çünkü gönül bu rabıtayı buldu.

این سخن پایان ندارد زید کو ** تا دهم پندش که رسوایی مجو

Bu sözün de sonu yoktur. Zeyd nerede? Ona rüsvay olmak iyi değildir, diyeyim!

رجوع به حکایت زید

Zeyd’in hikâyesine dönüş

زید را اکنون نیابی کاو گریخت ** جست از صف نعال و نعل ریخت‌‌

Artık Zeyd’i bulamazsın, o kaçtı; kapı yanındaki son saftan fırladı, papuçlarını bile bıraktı!