گفت نحوی زید عمرا قد ضرب ** گفت چونش کرد بی‏جرمی ادب‏

Nahivcilerden biri “Zeyd, Amr’ı dövdü” diye bir misal getirmiş. Dinleyen “Suçu yokken neye dövmüş?

عمرو را جرمش چه بد کان زید خام ** بی‏گنه او را بزد همچون غلام‏ 3630

Amr’ın ne suçu varmış ki o çiğ Zeyd, onu köleler gibi suçsuz dövüyor?” der.

گفت این پیمانه‏ی معنی بود ** گندمی بستان که پیمانه است رد

Nahivci, “Bu, mana ölçeğinden ibaret. Sen buğdayı almaya bak, ölçeğe lüzum yok.

زید و عمرو از بهر اعراب است و ساز ** گر دروغ است آن تو با اعراب ساز

Zeyd’le Amr, irap için kullanılan misallerde geçer, onlar yalan olsa bile sen irabı düzeltmeye çalış!” derse de,

گفت نه من آن ندانم عمرو را ** زید چون زد بی‏گناه و بی‏خطا

Öbürü “Ben onu, bunu bilmem. Zeyd, Amr’ı suçsuz, sebepsiz nasıl dövdü” deyince,

گفت از ناچار و لاغی بر گشود ** عمرو یک واو فزون دزدیده بود

Nahivci naçar kalır, alaya başlar: Amr, fazla olarak bir “V” çalmıştı.

زید واقف گشت دزدش را بزد ** چون که از حد برد او را حد سزد 3635

Zeyd, anlayınca o hırsızı dövdü. Çünkü Amr, haddi aşmıştı, tabii haddini bildirmek lâzım!

پذیرا آمدن سخن باطل در دل باطلان‏

Bâtıl gönüllerin bâtıl sözü kabul etmesi

گفت اینک راست پذرفتم به جان ** کج نماید راست در پیش کجان‏

Bunun üzerine o adam “Hah, doğru... Şimdi bunu canla başla kabul ettim” der. Doğru bile eğrilere eğri görünür.

گر بگویی احولی را مه یکی است ** گویدت این دوست و در وحدت شکی است‏

Bir şaşıya “Ay birdir” desen “İkidir, bir olmasında şüphe var” der.

ور بر او خندد کسی گوید دو است ** راست دارد این سزای بد خو است‏

Birisi alay eder, güler ve “Sahi, iki” derse bu sözü doğru olarak kabul eder. Kötü huyun lâyığı budur.