وانگهان گفته خدا که ننگرم ** من به ظاهر من به باطن ناظرم

İşte onun için Allah “Ben dışa bakmam, içe bakarım” dedi.

حکایت آن مداح کی از جهت ناموس شکر ممدوح می‌کرد و بوی اندوه و غم اندرون او و خلاقت دلق ظاهر او می‌نمود کی آن شکرها لافست و دروغ

Şerefini korumak için medihlerde bulunan, fakat içinden dert ve elem kokusu duyulan, hırkasının eksikliğinden o şükürlerin lâftan, yalandan ibaret olduğu anlaşılan övücü

آن یکی با دلق آمد از عراق ** باز پرسیدند یاران از فراق

Birisi, Irak’tan bir hırkayla çıkageldi. Dostları, ayrılığını sordular;

گفت آری بد فراق الا سفر ** بود بر من بس مبارک مژده‌ور 1740

Dedi ki: doğru, ayrılık vardı ama yolculuk bana pek kutluydu, âdeta beni muştulamaktaydı.

که خلیفه داد ده خلعت مرا ** که قرینش باد صد مدح و ثنا

Halife, bana tam on kat elbise verdi... Yüzlerce methüsena, ona yakın olsun!

شکرها و حمدها بر می‌شمرد ** تا که شکر از حد و اندازه ببرد

Onu bir hayli övdü, şükürlerde, hamitlerde bulundu... Nihayet şükür, haddini aştı.

پس بگفتندش که احوال نژند ** بر دروغ تو گواهی می‌دهند

Dediler ki: senin perişan halin, yalanına şahadet etmekte.

تن برهنه سر برهنه سوخته ** شکر را دزدیده یا آموخته

Bedenin çıplak, başın kabak, için yanmış... bu şükürleri, bir yerden mi çaldın, yoksa birisinden mi öğrendin?

کو نشان شکر و حمد میر تو ** بر سر و بر پای بی توفیر تو 1745

Nerede methettiğin emîrin şükür ve hamd nişaneleri? Onların, şu şerefsiz başında, ayağında görünmesi gerekti.

گر زبانت مدح آن شه می‌تند ** هفت اندامت شکایت می‌کند

Dilin, o padişahı methetmede ama yedi âzan da şikâyet edip duruyor.

در سخای آن شه و سلطان جود ** مر ترا کفشی و شلواری نبود

O cömertlik padişahını, o kerem sultanını övüyorsun ama bu övüşe karşılık ayağında bir ayakkabı, bacağında bir şalvar olmalıydı bari!