تن فدای خار می‌کرد آن بلال ** خواجه‌اش می‌زد برای گوشمال

Efendisi, Bilâl’i terbiye etmek için diken dalı ile dövmekte, o da dikenlere canını feda etmekteydi.

که چرا تو یاد احمد می‌کنی ** بنده‌ی بد منکر دین منی

Efendisi, neden Ahmed’i anmaktasın diyordu... Sen, kötü bir kulsun, benim dinimi inkâr ediyorsun.

می‌زد اندر آفتابش او به خار ** او احد می‌گفت بهر افتخار 890

Efendisi onu güneş altında dövmekte, o da “Ahad” diye övünmekteydi.

تا که صدیق آن طرف بر می‌گذشت ** آن احد گفتن به گوش او برفت

Derken Sıddıyk, o taraftan geçti, onun “Ahad” demesini duydu.

چشم او پر آب شد دل پر عنا ** زان احد می‌یافت بوی آشنا

Gözü doldu, gönlü incindi, o “Ahad” sözünden bir âşina kokusu aldı.

بعد از آن خلوت بدیدش پند داد ** کز جهودان خفیه می‌دار اعتقاد

Sonra onu tenhaca görüp nasihat verdi, dedi ki: İnanışını kâfirlerden gizli tut.

عالم السرست پنهان دار کام ** گفت کردم توبه پیشت ای همام

Allah, gizli şeyleri bilir, maksadını gizle. Bilâl, tövbe ettim dedi.

روز دیگر از پگه صدیق تفت ** آن طرف از بهر کاری می‌برفت 895

Ertesi gün Sıddıyk, erkenden bir iş için oradan geçiyordu.

باز احد بشنید و ضرب زخم خار ** برفروزید از دلش سوز و شرار

Yine “Ahad” sözüyle dayak sesini duydu. Gönlü ateşlendi.

باز پندش داد باز او توبه کرد ** عشق آمد توبه‌ی او را بخورد

Yine nasihat etti, o da tövbe etti ama aşk gelince tövbesini bozuverdi.