- Her ikisi de yaşarsak yine bu mertebeden düşer, kâfir oluruz korkusuyla bunu söylediler ve bu kokuyu duya duya can verdiler. 3235
- هر دو میگفتند کز خوف سقوط ** جان سپردن به برین بوی حنوط
- Birisini, Allah överse ona cansızlar da yüzlerce kere doğrudur, haktır der, canlılar da!
- آن کسی را کش معرف حق بود ** جامد و نامیش صد صدق زند
- Birisini koruyan Allah olursa ona kuş da gözcü, bekçi kesilir, balık da!
- آنکسی را کش خدا حافظ بود ** مرغ و ماهی مر ورا حارس شود
- Tavşancıl kuşunun Mustafa Aleyhisselâm’ın pabucunu kapıp havalanması ve havada pabucu ters çevirmesi, içindeki karayılanın düşmesi
- ربودن عقاب موزهی مصطفی علیه السلام و بردن بر هوا و نگون کردن و از موزه مار سیاه فرو افتادن
- Tam bu sırada Mustafa, yücelerden ezan sesini duydu.
- اندرین بودند کواز صلا ** مصطفی بشنید از سوی علا
- Abdest tazelemek üzere su istedi. O soğuk suyla elini, yüzünü yıkadı.
- خواست آبی و وضو را تازه کرد ** دست و رو را شست او زان آب سرد
- Ayaklarını da yıkayıp pabuçlarını giymek üzereyken bir kuş gelip pabucunun bir tekini kapıverdi. 3240
- هر دو پا شست و به موزه کرد رای ** موزه را بربود یک موزهربای
- O güzel sözlü Peygamber, tam pabucu eline almışken tavşancıl pabucunu elinden kapıvermişti.
- دست سوی موزه برد آن خوشخطاب ** موزه را بربود از دستش عقاب
- Kuş, yel gibi havalandı, pabucu, tersine çevirdi, içinden bir yılan düştü.
- موزه را اندر هوا برد او چو باد ** پس نگون کرد و از آن ماری فتاد
- Kapkara bir yılandı o… tavşancıl, bu hareketiyle Peygamber’e iyilik etmek istemiş, Allah inayetine sebep olmuştu.
- در فتاد از موزه یک مار سیاه ** زان عنایت شد عقابش نیکخواه
- Kuş, sonra pabucu getirip “Buyur, namaza git” diye Peygamber’in önüne koydu.
- پس عقاب آن موزه را آورد باز ** گفت هین بستان و رو سوی نماز
- Âdeta “Bu küstahlığı zoraki yaptım, yoksa benim de edep ağacından bir dalcağızım var, ben de haddimce edep erkân nedir, bilirim“ diyordu. 3245
- از ضرورت کردم این گستاخیی ** من ز ادب دارم شکستهشاخیی
- Vay o kişiye ki küstahça adım atar, nefsine uyar da lüzumsuz fetvalar verir!
- وای کو گستاخ پایی مینهد ** بی ضرورت کش هوا فتوی دهد
- Peygamber, şükretti de dedi ki: “Biz, bunu cefa sanıyorduk, hâlbuki vefanın ta kendisiymiş!“
- پس رسولش شکر کرد و گفت ما ** این جفا دیدیم و بود این خود وفا
- Pabucumu kaptın, aklım karıştı, canım sıkıldı, sen beni gamdan kurtarıyormuşsun, bense gama düşmüştüm!
- موزه بربودی و من درهم شدم ** تو غمم بردی و من در غم شدم
- Allah, bize bütün gaypları gösterdi ama o sırada gönlüm, kendimle meşguldü! “
- گرچه هر غیبی خدا ما را نمود ** دل در آن لحظه به خود مشغول بود
- Tavşancıl, “Sen, gafil olmazsın, bu, senden uzak. Ey Mustafa, benim gaybı görmem de sendeki bilginin aksinden! 3250
- گفت دور از تو که غفلت در تو رست ** دیدنم آن غیب را هم عکس تست
- Havadayken pabucun içindeki yılanı görmem, kendimden değil, senden aksetti bu bana“ dedi.
- مار در موزه ببینم بر هوا ** نیست از من عکس تست ای مصطفی
- Nurlu kişinin aksi de aydındır. Zulmette kalanın aksiyse baştanbaşa külhan kesilir.
- عکس نورانی همه روشن بود ** عکس ظلمانی همه گلخن بود
- Allah kulunun aksi tamamıyla nurdur, yabancının aksiyse tamamıyla körlük!
- عکس عبدالله همه نوری بود ** عکس بیگانه همه کوری بود
- Ey can, herkesin aksi nedir, bunu bil… dilediğin kişinin yanında otur!
- عکس هر کس را بدان ای جان ببین ** پهلوی جنسی که خواهی مینشین
- Bu hikâyeden ibret alış şüphesiz olarak her güçlüğün bir kolaylığı olduğunu biliş
- وجه عبرت گرفتن ازین حکایت و یقین دانستن کی ان مع العسر یسرا
- Ey can o hikâye, Allah hükmüne razı olasın diye sana ibrettir. 3255
- عبرتست آن قصه ای جان مر ترا ** تا که راضی باشی در حکم خدا
- İbret al da kötü bir işe düşünce aklını başına devşir, ye’se düşme, hüsnü zanda bulun!
- تا که زیرک باشی و نیکوگمان ** چون ببینی واقعهی بد ناگهان
- Başkaları, o hâdiseden korkup sapsarı kesilse bile sen aldırış etme. Fayda, zamanında da, ziyan zamanında da gül gibi gülmeye bak!
- دیگران گردند زرد از بیم آن ** تو چو گل خندان گه سود و زیان
- Gülün yapraklarını birer birer koparsan da yine gülmeyi bırakmaz, yine solup gamlanmaz.
- زانک گل گر برگ برگش میکنی ** خنده نگذارد نگردد منثنی
- Bir dikenden niçin gama düşeyim? Zaten bu gülmeyi diken yüzünden buldum der.
- گوید از خاری چرا افتم بغم ** خنده را من خود ز خار آوردهام